Toen was géén mobiele telefoon nog héél gewoon!

Stel, je zit op het dak van het Stedelijk Museum na sluitingstijd en het alarm staat aan. Normaal gesproken pak je je mobiele telefoon en belt om hulp. Er is echter een tijd geweest dat we geen mobiele telefoon hadden en wat doe je dan als je hulp nodig hebt in zo’n situatie?

Waarom zit iemand op het dak van het Stedelijk Museum?

Mijn vader had vroeger in Amsterdam een schildersbedrijf dat stamt uit 1894. Het bedrijf bestaat nog steeds. Diverse grote musea als het Stedelijk Museum waren jarenlang een klant van mijn vader. Zijn bedrijf had zelfs een eigen atelier in het Stedelijk. Naast het reguliere onderhoud moest bij elke nieuwe tentoonstelling de expositieruimte aangepast worden. Vaak qua kleurstelling, maar ook moesten de glazen ramen op het dak regelmatig met een speciale coating behandeld worden om bepaalde ultraviolette straling tegen te gaan, zodat de tentoongestelde kunstwerken door deze stralingen niet beïnvloed zouden kunnen worden.

Ik zat op een lagere school vlakbij de PC Hooftstraat en dus ook vlakbij het Stedelijk Museum. Omdat we in die tijd in Slotervaart woonden, reed ik vaak met mijn vader mee. Zijn kantoor en de werkplaats waren gevestigd op de Prinsengracht. Als ik werd opgehaald op school gingen we vaak nog even langs het Stedelijk. Mijn vader moest dan nog wat overleggen of de schilders instrueren en ik ging dan mee als jonge jongen. Zo heb ik niet alleen het Stedelijk Museum leren kennen waar de bezoekers mogen komen, maar ook waar het personeel mocht komen. Regelmatig kwamen we in het personeelsrestaurant waar we wat gingen drinken. Enkele jaren later kwam deze inside information goed van pas, want het volgende gebeurde op een fraaie zomerdag in de jaren tachtig.

Ik studeerde rechten en af en toe werkte ik bij mijn vader om wat extra geld te verdienen. Zo kreeg ik de opdracht om op het dak een groot aantal glazen ramen met een speciale coating te voorzien, want er zou een nieuwe tentoonstelling komen, waarbij de kunstwerken niet met de ultraviolette straling in aanraking mocht komen.

Aan het werk op het dak

Om met je spullen op het dak te komen van het Stedelijk krijg je een sleutel van een deur, die in het midden van het museum is gesitueerd. Deze deur zit natuurlijk altijd op slot en alleen voor speciale aangelegenheden gaat deze deur van het slot. Mij werd op het dak uitgelegd welke glazen ramen ik moest behandelen met de coating en ik ging aan het werk.

Tegen een uur of 15.00 moest ik nog een aantal glazen ramen met de coating behandelen en na flink zweten was ik om 18.00 uur klaar. Ik pakte al mijn spullen bij elkaar en liep over het dak naar de deur van het museum, want ik wilde graag naar huis om een biertje te drinken. Aangekomen bij de deur legde ik mijn spullen neer. Dat waren een ladder, enkele blikken met coating, een leeg blik waar de coating in ging, enkele kwasten en een stok met enkele rollers. De coating bracht ik aan met een roller.

Alles op slot

Mijn hand ging naar de deurkruk en wat bleek: de deur was op slot. Ik had geen sleutel mee gekregen en ik vroeg mij af waarom de deur was afgesloten. Mobieltjes had je toen nog niet, zodat je even iemand kon bellen. Ik kon mij echt niet voorstellen dat het een grapje was of zo. Hoe dan ook, het museum kon ik niet in. Ik keek nog een keer op mijn horloge en toen begreep ik waarom de deur op slot was gegaan. Het museum gaat om 17.00 uur dicht. Niet alleen gaan alle deuren op slot, het gehele museum met talloze kunstwerken met een miljoenenwaarde gaat volledig op een heel goed werkend alarm. Even dacht ik eraan om een ruitje in te slaan, maar dat zou niet handig geweest zijn. Het alarm zou onmiddellijk in werking getreden zijn en het museum zou vol met politiemensen zijn gelopen.

Graag veilig naar beneden

Als eerste ben ik aan de voorkant gaan staan en zag dat ik niet via de regenpijp omlaag kon klimmen. De regenpijpen zijn vanaf de dakgoten allemaal met een flinke bocht gefabriceerd en via deze regenpijpen kon ik absoluut niet naar beneden klimmen. Veel te gevaarlijk. Ik heb toen wat mensen geprobeerd aan te roepen, maar dat was geen succes. Het verkeer maakte allemaal geluid en niemand keek omhoog. Toen ben ik maar overal gaan kijken of ik ergens omlaag kon klimmen, maar dat viel flink tegen. Na een uur bedacht ik mij dat het personeelsrestaurant een balkon had. Het lag wel een stuk lager dan het dak, maar ik ging toch maar even kijken. Dat het personeelsrestaurant een balkon heeft, wist ik doordat ik daar wel eens geweest was. Het personeelsrestaurant ligt aan de kant van de van Baerlestraat. Na lang zoeken, kwam ik aan de goede kant terecht. Aan de voorkant waren alle regenpijpen in een bocht aangebracht, maar aan deze kant bleken de regenpijpen recht naar beneden te lopen. Via enkele regenpijpen kwam ik op het balkon terecht. Vandaar uit was het gelukkig vrij eenvoudig om naar beneden te klimmen en zo kwam ik terecht op de van Baerlestraat.

Lekker biertje drinken

Toen ik wegliep, keek ik nog een keer omhoog. Het Stedelijk stond vol op alarm te wachten op maandagochtend. Ik besefte me dat ik de juiste oplossing had bedacht en dat ik het komende weekend thuis kon slapen. Het koude biertje dat ik mij beloofd had, smaakte voortreffelijk!

Auteur: Frank Scheers

Foto: Amsterdam Today