Ze was verslaafd aan zonnebaden. Hoe liep dat af?

Jarenlang had ze altijd een kleurtje, totdat ze eindelijk onder ogen zag hoeveel ze het haatte als ze geen teint had, maar daar overheen kwam. Hierna vertelt een Amerikaanse vrouw, die altijd een bronzen kleur had, hoe ze daarmee omging en haar verslaving trotseerde.

Haar verhaal heeft te maken met hoe je met je huid moet omgaan. Hebt u uw huid weleens na laten kijken bij uw huisarts of een dermatoloog? Huidkanker komt vaker voor dan je denkt!

Ik werd verslaafd aan het teinten van mijn huid tijdens het werken als badmeester tijdens de zomer na mijn laatste jaar van de middelbare school. Dit was op het hoogtepunt van mijn onzekerheid als tiener. Na de zomer ging ik voor college naar Florida, waar ik langzaam mezelf bij het zwembad roosterde bij elke kans die ik kreeg. Ik lag in de zon met mijn laptop gedurende zes uur. Aangezien het pigment op mijn huid werd geïntensiveerd, deed dat mijn algemene gevoel van eigenwaarde groeien. Een teint maakte me vloeiender en egaler lijken en over het algemeen zie ik er beter uit — mijn gezicht en mijn lichaam vind ik mooier met een fraaie teint.
Ik verbrand zelden, maar zelfs de gloeiende sensatie op mijn wangen gaf me een goed gevoel — het betekende dat de transformatie werkte. De volgende dag zou ik er weer goed uitzien.

Advertentie

Terwijl andere mensen op hun gemak leken te zijn met hun teint, gaf ik nooit om natuurlijke schoonheid en gaf de “wees jezelf” filosofie nooit veel aandacht. Het idee van een dag zonder de zon maakte me angstig. Wanneer het regende, zou ik naar een zonnebank gaan. Ik had nog steeds mijn zomers in New York als badmeester, dus grip houden op mijn voortdurend donkere huid was gemakkelijk.

Na mijn afstuderen, keerde ik terug naar de oostkust. Een part-time positie lifeguarding was niet langer een haalbaar carrièrepad. Wel wilde ik genoeg zonuren pakken, maar dat lukte niet en ik werd weer minder bruin. Mijn voorgevormde jukbeenderen verdwenen en al mijn minder goede kanten kwamen terug. Plotseling had ik donkere kringen, hobbels en deuken. Bronzer kon mijn oude zonovergoten gloed niet vervangen. Ik herkende mijzelf nauwelijks en verachtte dit. Dit was heel slecht voor mijn zelfvertrouwen. Als die melatonine injecties niet het neveneffect van dood zouden veroorzaken, zou ik ze genomen hebben.

Elke verslaafde vindt een manier om iets te regelen, dus vond ik mijn nieuwe slechte eigenschap in een Braziliaanse Spa, die supermarktwijn serveerde. Bleek en van vitamine D beroofd, zat er niets anders op dan het betalen van een mooie Poolse vrouw, die me met een pistool met donkere bruine St. Tropez spray bespoot. Ik hield ervan hoe ze de kleur van warme chocolademelk bij me aanbracht. Soms, het leek perfect, zag ik eruit zoals in mijn bronzen gloriedagen. Maar toen de Spa werd gesloten, moest ik zelf aan de gang. Ik probeerde thuis mijzelf te retoucheren met zelf tanner, maar het verspreidde zich naar mijn palmen en oksels. Na een paar dagen kwamen mysterieuze oranje zebra strepen op mijn nek. Ik rook naar magnetron rozengeur. Op een bijzonder oranje dag maakte een collega uit Guyana plezier over vrouwen, die geobsedeerd zijn met het bruin zijn. Ze zei dat ik gewoon van mijzelf moest gaan houden.

Op een avond, een paar jaar na het college, voelde ik me onaantrekkelijk in een korte jurk, dus ik had mijn hele lichaam bruin gespoten en ging naar een pretpark de volgende dag. Kort na aankomst brak er een hevige storm uit. Er was geen beschutting en ik kon nergens schuilen. Door de regen liep de spray langs mijn armen. De verdunde bruine vloeistof droop langs mijn benen, zodat mijn nep tan zich openbaarde. Ik werd blootgesteld aan de nep teint. Ik lachte en zag in hoe belachelijk ik was geworden.

Zodra ik meer uren ging werken, kon ik niet naar de Spa voor sluitingstijd. Ik begon steeds minder en minder spray tans te gebruiken, totdat ik het alleen voor speciale gelegenheden deed. Uiteindelijk ging ik er steeds minder tijd aan verspillen.

Ik mis hoe ik er vroeger uitzag met die mooie teint. Ik vind het moeilijk om geconfronteerd te worden met hoe ik eruit zie, vooral als ik echt moe ben. Maar mijn huid een teint geven is niet meer belangrijk voor mij. Aanvaarding van mijn huid zonder beschadiging door de zon of een nep teint heeft mijn leven eenvoudiger gemaakt. Ik heb geleerd om het gebruik van zeep en water op mijn gezicht te waarderen. Ik heb ontdekt dat ik graag voel hoe schoon mijn huid is. Ik neem het risico van een huidziekte niet meer. Het kopen van make-up is minder lastig. Ik hoef niet meer zeven tinten make-up te kopen om de verschillende gradaties van mijn identiteitscrisis in te vullen.

Ik kan mijzelf zijn.

Via deze link kun je informatie krijgen over huidkanker.

Photo credit: All Kinds of New via Foter.com / CC BY-ND