Column 1 van de gastvrije conducteur van het GVB “Peggie ’t Zand”
Mijn naam is Peggie ’t Zand. Sinds dit voorjaar heb ik mij laten omscholen tot gastvrije conducteur bij het GVB. Als 51-jarige moeder van een studerende zoon in Amsterdam, zal ik in mijn columns mijn ervaringen met u delen die ik meemaak op de tram. Ik wens u veel leesplezier.
Column
GVB verbindt
Met één druk op de knop heb ik vandaag veel reizigers blij gemaakt. Het is een druilerige doordeweekse dag. Druppeltjes hemelwater versieren de toegangsdeur bij de servicebalie, die ik net sluit. Voor de zekerheid werp ik nog even een blik in de camera of er nog hollende reizigers meewillen. Dan nog een laatste blik over mijn schouders over het Kleine Gartmanplantsoen. Want zorgzaam als ik ben, wil ik niemand blootstellen aan deze onverwachte regendouche. Net wanneer de bestuurder optrekt om onze rit te vervolgen, hoor ik zachtjes getik op de toegangsdeur en zie een smekend kijkend gezin staan. In de microfoon voor intern contact vraag ik mijn bestuurder of er nog reizigers meekunnen.
Binnen een halve seconde verschaf ik warm glimlachend deze groep een rit. Terwijl zij mij in het Engels hartelijk bedanken, zie ik nog twee twintigers druk gebarend aan komen rennen. Wederom open ik de tramdeuren en kunnen beide heren half verzopen naar binnen. Want dit keer heeft mijn collega de deuren voor de zekerheid nog even vrijgelaten.
Als het gezin heeft ingecheckt hoor ik: “Hè, hè, eindelijk!” Ik voel over de conducteursbalie twee stevige vertrouwde armen om mij heen. Een dikke zoen op mijn wang maakt dit begroetingsritueel compleet. Ik zie een trotse boom van een kerel, druk pratend met zijn vriend en hij zegt tegen mij: “Indrukwekkend je eindelijk te zien in je prachtige uniform. Je moest eens weten hoeveel trams ik heb versleten om jouw gastvrijheid hier te ervaren!”
Verlegen als ik ben, hoor ik het gepraat van deze fan aan en bedank ik de trambestuurder extra namens hen.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ik tevreden word geobserveerd door de langste van het stel. Ondertussen kondig ik de volgende halte aan en de bezienswaardigheden in die omgeving. Adviseer de beste aan te schaffen vervoersbewijzen en reken af op het pinapparaat.
De opgetogen jongeman heeft inmiddels zijn reisgenoot meer dan mij lief is, in een notendop alles over mijn tweede natuur verteld, alsook de hele santenkraam over mijn prille loopbaan.
Twee haltes verder stapt het duo uit. We nemen afscheid met een stevige knuffel over de balie. Met een brok in mijn keel kijk ik hoe het tweetal de trappen afloopt voor hun overstap. Ik heb zojuist mijn zoon gezien. Geweldig dat het GVB niet alleen Amsterdam verbindt, maar ook de bereikbaarheid van moeder en zoon bevordert.
Photo Credits: Amsterdam Today / Peggie ’t Zand
